Dag 1 van het kamp, maandag In de loop van de ochtend arriveert het witte busje van de Hopman opnieuw. Zouden er nog meer gehandicapte jongeren komen? De schuifdeur gaat open en er stappen vier Hongaarse tienermeisjes en een lange jongen met lang haar uit.
‘ Say goodbye to the world you thought you lived in.’ Mika – Any other world Onder de boom op het ziekenhuisterrein hebben we twee bankjes tegenover elkaar gezet. Het zit erop. Ook Janneke, Arthur, Nathan en Rachel zitten erop. We hebben een week lang in het gehandicaptenkamp vertoefd. Bij deze een uitgebreid verslag.
Nog een dag…. Donderdagmorgen half negen. De laatste dag is begonnen. Vandaag is de dag aangebroken dat we de laatste hand leggen aan het werk in het ziekenhuis en afscheid gaan nemen van alle vrienden, contacten, kennissen en mensen die we hier hebben leren kennen. Maar eerst nog iets over gisteren…
Het is dinsdagmorgen rond de klok van negen. Voor we aan het programma met de weeshuiskinderen beginnen, nemen we nog even de tijd om u te updaten over de situatie hiero! Gisteren, maandag de eenentwintigste, was een goede dag. Na een fijn en ontspannen weekend konden we er weer met frisse moed tegenaan. Het werk bestaat momenteel uit het opknappen van de gynaecologieafdeling in het ziekenhuis en (de voorbereiding van) een mooi dagje met de weeshuiskinderen. Vooral het laatste is erg
Onze dag begon zoals gewoonlijk met een ouderwets lekker ontbijt. Dat ontbijt had wel wat vertraging opgelopen omdat de mannen hun wekker niet hadden gezet en AJ zijn plicht als wandelende wekker had verzuimd. Eenmaal in de kerk aangekomen, werden we vriendelijk begroet door iemand die verleden week op het kamp was waar een deel van de groep actief is geweest. De dienst was weer als vanouds onbegrijpelijk. Ach, zou Arthur zeggen, je spreekt de taal niet hé. We
Gisteren een rustdag.. Heerlijk! Vanmorgen lekker uit kunnen slapen, gevolgd door een heerlijk ontbijt. Om half 11 zijn we vertrokken richting Brasov om daar de rest van de dag door te brengen. Rond half twaalf zijn we aangekomen in Brasov. Iedereen splitste zich in groepen uiteen. De een ging winkelen en de andere een lekker terrasje pakken. Nadat we allemaal hadden gegeten en wat gedronken gingen we weer allemaal uiteen.
Jawel we zijn opnieuw compleet. De auto met Sjaak, Willem, Christa en Eline aan boord is veilig gearriveerd. Om kwart voor zes lokale tijd zijn ze aangekomen. In het ziekenhuis is vandaag weer stevig doorgewerkt er is gestart met tegelen en de oude badkamer begint al vorm te krijgen. De systeemplafonds gaan er weer in en de gipsplaten zijn al deels wit geverfd. Het kamp voor de gehandicapten is afgesloten. Hierover volgt een deze dagen een compleet verhaal van alle belevenissen wat er
AJ hard aan het werk En weer een gipsplaat Jasper aan het werk Het kampvuur nog meer kampvuur Csezi en een andere leidster van het kamp
Zo weer een nieuwe morgen, een nieuwe dag dus een nieuwe weblog. Donderdag stipt om dezelfde tijd als altijd kwam AJ ons weer wakker maken. Ieder morgen klinkt er hetzelfde: “Jongens wakker worden, het is vijf over zeven. Om kwart over zeven moeten jullie klaar zijn, maar dat lukt niet meer”. Met flink veel moeite komt toch iedereen weer uit bed. Iedereen is weer aan de wandel naar het ziekenhuis, met de ogen op stand half drie s’nachts.
Kinderkamp Vanmorgen ging de wekker weer vroeg: voor sommige rond 07:00, voor de meeste een poosje later… Dat resulteerde in een iets later tijdstip van ontbijt, maar het smaakte er niet minder om. Na het ontbijt zijn Myrthe, Janneke, Rachel, Arthur, Petra en Adriaan naar het kamp gereden. Omdat het de avond ervoor flink had geregend, was het nog even onzeker hoe de route erbij zou liggen. Gelukkig viel het reuze mee en kwamen we na 3 kwartier weer
- 1
- 2
