Nu is het mijn moment om jullie over mijn ervaringen te vertellen. Gisteren ben ik samen met Bas, Hilde, Ruben en Ruth in een nieuw huisje begonnen. Huisje 10 alweer. In dat huisje wonen de bewoners nog niet. Ongeveer 200 meter verderop wonen ze in een klein lemen hutje. Vader, moeder samen met hun 4 zoontjes van de leeftijd tussen de 5 en de 16. Ze hebben daar een keukentje, bed en 2 banken. Daar leven ze in. Toen ik dat voor het eerst zag maakte dat diepe indruk op mij.
Dat ze met hun 6e in zo’n huisje kunnen wonen, en toch wilde 1 van de jongens dat huis super graag laten zien. Vol trots liet hij het huisje zien. Vol goede moed begonnen we met kijken wat we allemaal konden ondernemen. Gelukkig hebben ze een beter huis tot hun beschikking gekregen. We hadden bedacht dat het het beste zou zijn als we eerst zouden gaan stucen. Toen we eenmaal de spullen hadden klaar gezet, gingen de bewoners zelf vol aan de slag! Intussen hebben wij zelf kennis gemaakt met de kinderen. Terwijl de bewoners zelf maar 4 kinderen hadden, stonden er opeens een stuk of 12 kinderen, en de rest van de straat in de tuin. Het contact was al vrij snel heel erg goed. Ondanks dat het communiceren wat lastig was hadden we al snel een klik met de kinderen. Ook met de rest van de mensen hadden we goed contact! Ik heb de moeder van het gezin wat woordjes in het Nederlands geleerd terwijl zij mij daar in tegen weer wat woordjes Hongaars leerde. Er werd gelachen en geknuffeld met een aantal kleine kindjes! In het bijzonder 2 kleine meisjes van 4 en 6 jaar. Omdat de bewoners alles zelf wilde doen en wij eigenlijk mochten doen gingen wij lekker de kinderen bezig houden. Die ochtend had ik de meisjes 2 “my little pony’s” gegeven en daar waren ze ongelofelijk blij mee. Het meisje van 6 jaar mocht de wacht houden over mijn telefoon. Overal waar ik ging, was zij er ook! Het waren 2 prachtige meisjes en ondanks dat we amper met elkaar konden communiceren hadden we een ongelofelijke klik. Lekker knuffelen en samen stempelen of lekker tutten met de haren. Dat is toch echt wel even een moment van genieten…
Die verdere middag hebben we verder niet heel veel kunnen doen in het huisje. De volgende dag kwamen we terug en waren de meeste kamers al gestuct. We konden beginnen met schilderen er moesten 3 kamers en een gang worden geschilderd. De 1e kamer schilderden we geel en de andere kamers werden blauw of paars. Het word al heel erg mooi.
Het aller gaafste van dit alles vind ik de dankbaarheid. Zelf met de kleinste dingen kan je de mensen daar zo ongelofelijk blij maken (zie even het gezicht van dit kleine jongetje op de foto toen ik hem simpelweg een knuffel gaf). je krijgt zoveel dankbaarheid en liefde van de mensen. Dat heeft mij persoonlijk heel erg aan het denken gezet. Als je vergelijkt met wat wij hebben en wat hun hebben dan kunnen wij zeker nog wat van hen leren. Ook de groep waarmee wij hier zitten in geweldig. Al vanaf het eerste moment dat we in de busjes stapten was de sfeer meteen al super tof! De banden onderling zijn alleen maar sterker geworden de afgelopen dagen. De avonden van overdenkingen, stille tijd of het lekker zitten bij het kampvuur met een biertje vormen hele goede gesprekken. Wij als groep maken ongelofelijk mooie dingen mee, maar ook natuurlijk hele moeilijke dingen. Juist omdat we al de mooie dingen maar ook de moeilijke dingen allemaal meemaken kunnen we er heel erg goed met elkaar over praten. Natuurlijk gaat iedereen er op zijn of haar eigen manier mee om maar ondanks dat zorgen we voor elkaar en zijn we er voor elkaar.
We zijn nu alweer op de helft van onze reis. Het gaat ongelofelijk snel (maar dat gaat het natuurlijk altijd als je het naar je zin heb) en in die week hebben we ongelofelijk veel dingen kunnen doen. Ook de komende week beloofd weer een prachtige week te worden. Ik kijk er met veel plezier en vol goede moed naar uit.
Ik hoop dat jullie een beetje een indruk krijgen hoe wij het hier hebben!
Groeten uit Hongarije!
Carlien
Nog geen reacties.