Maandagmiddag staat een laatste afscheidsfeestje gepland
Nadat we ’s ochtends en een deel van de middag de puntjes op de i hebben gezet in de huisjes doucht iedereen het werkzweet eraf en trekt zijn/haar feestkledij aan. Vanavond gaan we feest vieren en eten op uitnodiging van de burgemeester van Vamosatya en enkele collega’s van hem uit de andere dorpen waar we werken.
Eén van onze eigen bussen is defect en dus komt er een klein, vriendelijk, Hongaars mannetje met een negenpersoonsbusje zodat iedereen meekan naar het feest. Er zijn reizigers die er wel heel lang over doen om zichzelf op te tutten en klaar te maken, dus het Hongaarse mannetje besluit om zijn sigaretten uit te delen. Eenieder doet zich daar gretig tegoed aan.
Als de overgebleven acht personen eindelijk allemaal in het Hongaarse busje zitten kunnen we gaan rijden. Correctie: racen. Daar kan het kleine, vriendelijke, Hongaarse mannetje wel wat van. In een mum van tijd zijn we op de plaats van bestemming. Daar zien we dat de kwartiermakers van de volgende werkgroep (Bram en Mariëlle, ouders van Jonathan, en Maurice en Licia) al gearriveerd zijn. Zij zullen ook gezellig mee-eten.
We lopen naar binnen en krijgen een stevige handdruk van een stevige Hongaarse man, hij blijkt de burgemeester te zijn. De senator uit ons midden ontvangt zelfs twee stevige kussen en een omhelzing. We krijgen een plek aangewezen en gaan zitten. Iedereen doet zich tegoed aan een glaasje sinas, cola of appelsap.
Na een lange speech van +/- 45 minuten van de burgemeester(vertaald door Bora), een prachtige speech van Michel van +/- 10 minuten(vertaald door Bora), een pakkende speech van +/- 5 minuten van de pastoor(vertaald door Bora) en een bedank speech van +/- 5 minuten van Nellie(vertaald door Bora), krijgt iedereen een tasje met handgemaakte Hongaarse spulletjes, een gehaakte sleutelhanger, een potje pruimenjam en een kerstbal met de kleuren van de Hongaarse vlag. Henk, Liesbeth, Willem en Pierre krijgen er een flinke fles palinka bij. Dit belooft een gezellige avond te worden.
En nadat de vrouwtjes langs zijn gelopen met de palinka en wij allemaal (op André, Marit en Kristel na) netjes nee hebben geschud, worden de schalen met soep opgediend. Iedereen slurpt zijn soepje op, anderen nemen het ervan en scheppen drie keer op.
Kristel heeft zin gekregen in een peukje, loopt naar buiten en vervolgens lopen alle andere rokers ook mee. “Jongens, laten we nou in groepjes van twee gaan!”, roept de senator nog, maar als hij merkt dat deze kreet tevergeefs is, huppelt hij zelf ook vrolijk met de stoet mee naar buiten.
Het volgende gerecht op het menu is maanzaadbroodjes en pruimenjambroodjes. Matthijs doet zich tegoed aan de maanzaadbroodjes nadat hij van Stefan heeft gehoord dat je van teveel maanzaad high wordt. Alleen de directeur van Baptist-Aid en zijn vrouw krijgen een grote pot met goulash voorgeschoteld; Michel had toegezegd dat wij daar ook van zouden meegenieten. De senator, die strategisch in de buurt van de directeur zit, laat zijn kans niet onbenut en eet, als enige van ons reisgezelschap, lekker mee.
Als ieders buikje gevuld is staat Henk op en verheft zijn stem. Hij vertelt in alle details hoe de groep zich gevormd heeft en hoe hij de andere drie leiders heeft kunnen strikken om mee te gaan op reis met deze 23 jongeren. Ook vertelt hij wat voor werk we verrichten en maakt hij af en toe een grapje tussendoor. Klaas is zijn vertaler en af en toe vraag ik (Janneke) mezelf af wat Klaas eigenlijk in het Hongaars zegt, want de Hongaren liggen af en toe dubbel om iets wat in het Nederlands helemaal niet zo grappig klinkt. Maar ik lach gezellig met de Hongaren mee. Na de speech van Henk krijgen we wijn waar zo’n drie keer zoveel alcohol in zit als in de wijn die we in Nederland drinken. Althans, zo proeft hij wel. En dus giet ik Matthijs’ glas vol en zwak ik de rest af met wat sinas. André is er heilig van overtuigd dat zijn wijn anders smaakt dan die van de rest, Ruth neemt een nipje en gooit de rest in het glas van Arthur.
Na een afscheidsceremonie van zowel burgemeester, de directeur van Baptist-Aid en Bora vertrekken de bussen terug naar de slaapplek en wordt de avond daar rustig voortgezet. Morgen gebeuren echt de laatste klusjes, nemen we afscheid van de gezinnen en delen we de gesorteerde kledingpakketten uit. Het beloven emotionele momenten te worden; we zijn gaan houden van de mensen waarmee en waarvoor we gewerkt hebben.
Nog geen reacties.