Dag van afscheid nemen, einde van het werk, vertrek naar Balaton
Tijdens de afgelopen dagen waren de huisjes genummerd en voorzien van bijnamen om duidelijk te maken over wie we het hebben. Huisje twee is opa bakkebaard, huisje zes is de negerhut van oom Tom, huisje elf is het stronthuisje, huisje vier is Kristie. Verder hebben we nog een huisje met de IKEA-keuken van Willem, enzovoort. Voor degenen die het aangaat begrijpt deze codenamen en kent de achtergronden. Deze namen kwamen voort uit de eerste indrukken maar inmiddels zijn het geuzennamen. We hebben respect voor de bewoners. We zijn van ze gaan houden.
Na het ontbijt inventariseert senator wie van welke familie afscheid wil nemen. Natuurlijk gaan Jos, Jasper en Liesbeth naar huisje vier. Valentijn, Henk en Sieger willen in ieder geval naar familie bakkebaard. Jonne en Sjors willen tenminste naar het stronthuisje. Voor de negerhut van oom Tom is een lange rij van aanmeldingen. Je hebt iets met de gezinnen opgebouwd. Je hebt er gewerkt, gepraat, gedeeld en nu laat je ze achter, maar dan zeker niet met lege handen.
De afgelopen week zijn er enorme zakken kleding uitgesorteerd. Deze staan klaar in de school. Op een palletwagen worden de loodzware zakken naar de busjes gebracht en ingeladen. Senator neemt met Bram Jacobse de lijst van nog uit te voeren werkzaamheden door. Bram zal met de volgende groep de laatste puntjes op de aanwezige puntjes van de i zetten.
Klaas en Willem rijden met Marielle naar Nyiregházá om de gerepareerde VW transporter op te halen. Bij de huisjes is er veel dankbaarheid voor de grote zakken kleding en schoenen die we verzameld en gesorteerd hebben. Bij huisje 11, waarop naast de deurpost door Jonne en Sjors ‘Hotel Mama’ is opgetekend, wordt ook een zak opengescheurd en de kinderen proberen gelijk alle schoentjes en laarsjes uit. Wat een heerlijk gezicht en wat een dankbaarheid!
Veel köszönom en wieslaatjes verder rijden alle bussen naar de slaaplocatie om een enorme zwijnenstal te kuisen. Overal ligt kleding en andere troep dat voor een gezellige chaos zorgt: “is deze van jou?” en, “wie draagt deze schattige roze onderbroek?”. Nu nog even een lunch nuttigen, ook hier kennen ze stamppot mie ‘pee en juun’. Ronald snuffelt er even aan en neemt een glaasje sinas.
Het afscheid is goed, we hebben een boel voor elkaar gekregen bij de huisjes en bovenal de Liefde van God laten zien. Die Liefde is overweldigend, die Liefde verandert mensen. Tijdens deze reis hebben wij geholpen, maar ook zij hebben ons iets laten zien. Een voorbeeld is de grote gastvrijheid die je ervaart bij de huisjes. Waar zelfs geen fatsoenlijk stromend water is, geen toilet en geld – ook hier krijg je een bakje koffie of wat fris. Wetende dat dit gekocht wordt van de laatste centen die men bezit. De bakjes koffie smaakten soms echt walgelijk, super zoet, maar je drinkt het toch netjes op en blijft maar herhalen hoe ‘vinom’ de koffie is. Puur omdat het zorgen voor ons, voor hen, veel betekent.
Tijdens de lunch geeft Michel ons een paar mooie woorden mee. Gebruikmakend van het IDee-thema noemt hij: “blijf niet naar die lelijke rups kijken, de ellende en problemen bij de huisjes bijvoorbeeld, maar heb hoop en kijk naar de vlinder. Armoede en uitzichtloosheid kunnen omslaan in een waardig en betekenisvol leven bij deze mensen. Jullie hebben vooruit gekeken en een klein stukje bijgedragen aan verbetering.”
Na de lunch is het dan zover. Tijd om het ruime sop te kiezen en te vertrekken uit Lònya. Michel en Janet blijven met onze vrienden van Baptist Aid op locatie om de volgende groep Hollanders te ontvangen. We nemen afscheid van iedereen die onze vrienden geworden zijn. Het zorgende keukenpersoneel, Nelly onze host, Vìki, Vivian en Tómas. Er wordt ge-hugt en mooie woorden gesproken.
Na een reisje van ruim drie uur komen we aan in Motel Favorit in het dorpje Szántód, vlakbij het Balatonmeer. Hier gaan we bijkomen van de inspanningen van de afgelopen werkdagen. Ook gaan we hier twee bussen laten repareren want dat is inmiddels wel nodig. Er klinkt een vreemd geluidje rechts-achter bij de Opel. We eten van schnitzels en friet, Ronald herkend dit als voedsel. Dan gaan we zwemmen. Een mooie werkperiode gaan we hier afsluiten en daar hebben we zin in.
Nog geen reacties.