Iedere werkdag worden de taken verdeeld. Werken op de bouwplaats, kleding sorteren en kinderwerk. Het kinderprogramma zit steeds goed in elkaar: Monika vertelt het verhaal uit de Hongaarse kinderbijbel, de kinderen luisteren geboeid. Daarna de verwerking met een knutselwerkje.
Buiten zijn Wouter en Chai weer lekker aan het voetballen met de grote jongens. Het was leuk om te zien dat een paar kinderen hun nieuwe kleren aan hadden. De kinderen zijn erg vies, hun haar lijkt soms op stro. Het haar klit in elkaar. Na het ochtendprogramma met de kinderen ontstond het idee om een wasstraat te houden. Als wij als groep auto’s kunnen wassen dan is er meer mogelijk. We zouden dit keer geen auto’s, maar meisjes wassen.
Met Monika, Jos, Christa en Rachel kwam het plan tot verdere uitwerking. We zouden cementkuipen met water vullen, en er sop in doen. Onze meiden zouden met z’n allen zigeunermeisjes gaan wassen, terwijl de mannen met de zigeunerjongetjes zouden gaan voetballen bij het speelterrein. Zo gezegd, zo gedaan. Op het schoolplein werd een complete wasstraat ingericht. Alles werd klaargezet, er was babyshampoo ingekocht, wegwerpwashandjes, borsteltjes, elastiekjes, speldjes, en bellenblaasjes. In de school lagen nog slingers. We hingen ze op aan de voorkant van de school, en met roze stoepkrijt maakten we hartjes en bloemen op het plein. Het zag er zo feestelijk uit, met al het sop, en de bellen, en de sponsjes. Er was zelfs nagellak. Alles werd klaargezet op een tafeltje naast een paar ‘kapstoeltjes’. We waren helemaal klaar voor de storm…
Onze jongens waren naar het dorp gelopen om de jongens te halen voor het voetballen. Als ze onderweg meisjes tegenkwamen, zouden ze hen doorsturen naar school voor een girls-party. Monika had aan een paar oudere meisjes uitgelegd wat de bedoeling was. Na een half uur wachten, had het team van het wassen bijna de moed opgegeven, toen opeens hoop aan de horizon gloorde. Een enorme stoet meisjes en vrouwen kwam vanuit het zigeunerkamp aangelopen. Nu ging het echt beginnen.
Eerst begonnen we met een spelletje in de kring, een roze spons-bal overgooien. Na een paar minuten wilden we eigenlijk wel gaan wassen, maar het voelde wel heel raar. Er waren jonge moeders meegekomen met hun dochtertjes, stel je voor dat ze het beschamend vinden. Of dat ze denken dat wíj hen vies vinden…. Behoorlijk onwennigheid dus. Gelukkig was daar Monika, die het een en ander uitlegde. De kleinste meisjes deden zonder zeuren hun kleertjes uit, en schaterden het uit in het koude sop. Even later volgden ook de grotere meisjes. En toen trokken ook die moeders al hun kleding uit! Wat een verkwikking op hun gezichten, bij het voelen van schoon water dat over hun plakkerige smerige huid stroomde. Wij wasten iedereen, het lichaam en het haar. Bij sommigen zaten we 20 minuten te soppen, puur om alle viezigheid aan te pakken. Het haar was smerig en vies! De babyshampoo was populair en ook de washandjes waarmee we ‘hoofd-schouders-knie-en-teen’ gingen doen waren een goed idee.
De vieze kleren wasten wij in een aparte emmer en hingen we uit om te drogen. Uit de kledingschuur hadden we jurkjes en kleurige kledingstukjes meegenomen. Na het wassen gingen we de haren kammen, wat ook een enorme klus was – wat een KLITTEN! – maar wat genoten die meiden ervan. We maakten knotjes, vlochten het haar in, deden speldjes aan de zijkant, en lakten de nageltjes. De meiden keken in de spiegeltjes op de achterkant van de borstels, en je zou hun gezicht moeten zien! Ze voelden zich mooi, schoon… Het waren prinsesjes, modelletjes. Ze veranderden ook een beetje: normaal gesproken staan ze in een soortement moedeloze houding, schoudertjes naar beneden, droevige blik in de oogjes.. Nu gingen ze rechtop staan, poseren voor de camera.. ze waren zo ongelofelijk dankbaar! Nooit eerder heb ik een jong volwassen vrouw zo intens zien genieten.
Het is een schrijnend idee dat iemand van 20, een moeder van minimaal 3 kinderen met een totaal uitgeleefd uitgezakt lichaam haar jurk van zich af trapt, op haar knieën in een tobbe gaat zitten, en haar haren laat wassen door onze handen. Het sop wat over het gezicht droop viel totaal in het niet bij de uitdrukking van dankbaarheid en verkwikking wat van haar afstraalde. In het begin was er schuchterheid, maar toen ze doorhadden dat we het goed bedoelden en dat ze hier veilig waren, zonder mannen, was het geweldig. Op het eind van de middag, na de modeshow en de fotosessies waren alle meiden van ons er een beetje stil van geworden.
Die avond hadden we heel wat na te praten. Wat een indrukken, wat een ontroering. Het indrukwekkendste wat we tot nu toe hier hebben meegemaakt. Echt een ervaring waardoor we weten dat het goed is dat we hier zijn, en dat onze daden en onze liefde impact hebben. Echte impact.
Ge-wel-dig.
Nog geen reacties.