Over de reis kunnen we kort zijn. Deze ging erg voorspoedig. Er waren natuurlijk wegwerkzaamheden waardoor we niet konden doorrijden. We vertrokken om 20:00 uur. Omstreeks 10:00 uur, dat is 14 uur later, reden we Hongarije binnen. Omstreeks 6 uur later stonden we aan de Hongaars – Oekraïense grens. Nog 25 kilometer rijden en dan zijn we op onze bestemming: Nagybereg. We zijn er bijna maar nog niet helemaal. We proberen contact te leggen met onze gastheer Ference aan de andere zijde van de grens. Dit lukt pas na een omweg via Monica, onze Hongaars mailende hulp in nood.
Voor de kleine grenspost stond een lange rij met wachtende auto’s en bussen. De volgorde van binnenrijden leek voor onze West-Europese begrippen willekeurig. Voordringen is kennelijk een geaccepteerd fenomeen aan de Oekraïense grens. Dit hebben we ondervonden en het onszelf ook snel eigen gemaakt. Een dame in leger-outfit verstrekt briefjes die we mogen invullen met persoonlijke gegevens. Nadat we dit hebben gedaan begint een schimmig spel van norse douaneambtenaren, grenspolitie en andere geüniformeerde beambten. Zij hebben de macht over wie wel en wie niet door mag en de lange rij gelaten afwachtende burgers dringen subtiel maar doeltreffend voor. Van alle overheidsdienaren hangen de meeste schijnbaar doelloos rond, even machtig als nutteloos.
Er staan aan de straat meerdere hokjes met loketten en wij weten niet waar we heen moeten met de briefjes en paspoorten. Als we aan de beurt zijn blijken er nog autopapieren bij te horen. Als we opnieuw aan de beurt zijn blijken de formuliertjes niet volledig ingevuld te zijn. Na dit heen-en-weer geloop begrijpen we het voordring-spel. Met een groep van 16 personen die een taal spreken die de omstanders niet verstaan leggen we een sluitend cordon rond het loket van hokje 1. Dit werkt. Er worden nu stempels gezet op voddige papiertjes en veel getoetst op een overjarig toetsenbord. De rij achter ons groeit gestaag tot een echte file.
Bij loket 2 wordt er uit een ander vaatje getapt. De papieren van de auto zijn niet in orde. Wat er is weten we niet maar de grommende besnorde dikke grenswachter schud vooral veel nee. We voelen onze allemaal een beetje Tos, de vader van Otje.
Inmiddels is Ference gearriveerd. Er komt nu beweging in de impasse. Het onoverkomelijke probleem met de autopapieren blijkt kleiner dan gedacht. We mogen door met auto’s, voor deze ene keer wil de snor een uitzondering maken. Later vertelt Ference dat de grenswachter wat probeert bij te verdienen door het groot maken van papier-problemen. De oplossing kan wel eens geforceerd worden met papier-geld. Begrijp je dit niet op tijd, dan kom je dit land niet binnen. Wij hebben gelukkig een Ference die het oplost! Hokje 3 passeren wij moeiteloos.
Eenmaal over de grens worden we zeer gastvrij onthaald door Ference en zijn vrouw en een man die zich voorstelt als de pastoor. We logeren de komende weken in een meisjes-internaat midden in het dorp. In het souterrain is een eetzaal waar we verder kennismaken en samen eten. De slaapkamers worden ingeruimd en er we komen een beetje bij van de lange reis. Ference heeft drie taarten in huis gehaald en ’s avonds zingen we de jarige Klaas, Sjaak en de bijna jarige Jelmer toe. De eerste lange dag zit er op.
Morgen gaan we kijken waar we terecht zijn gekomen. We zullen hier ook een kerkdienst bijwonen, dat staat al vast. Verder wil de gastheer morgen de weekboodschappen gaan halen, ’s-lands wijs, ’s-lands eer. We zijn erg benieuwd naar alles wat er op ons af gaat komen. Wij houden u op de hoogte via dit weblog.
Nog geen reacties.