Persoonlijke verhalen van reizigers (2)

///Persoonlijke verhalen van reizigers (2)

Ook ik heb besloten mijn reiservaringen met u te delen.

Terwijl ik de ervaringen van anderen las en de reisverslagen verslond, ontdekte ik de behoefte om zelf ook mijn ervaringen te delen.

Deze reis is voor mij echt een eyeopener geweest. Omdat we deze reis ‘’achter gesloten deuren’’ werkten, kwam de armoede voor mij heel dichtbij.  Nooit had ik zulke schrijnende taferelen met mijn eigen ogen gezien. Je ziet het wel eens langskomen op de televisie, en natuurlijk ook dat maakt indruk. Maar als je echt bij die mensen in de woonkamer staat, komt het heel dichtbij.

Wat bij mij het meest heeft losgemaakt, is de gastvrijheid die ik heb mogen ervaren. Ik heb voornamelijk in huis vier gewerkt. (Voor de onoplettende lezer, dat was het huis van Christie)

Ik weet nog dat ik met enkele anderen voor het eerst aankwam, een roestig hek, een rommelige tuin, een paar half ingestorte schuurtjes  en een geur  die je liever kwijt als rijk was.
We naderden het huis, we riepen hallo en Jó napot kívánok, wat staat voor goedemorgen, maar er bleek niemand thuis te zijn. Net toen we een toevallige passant benaderden om te vragen waar Christie was, kwam ze aan. Een kleine tengere vrouw kwam ons tegemoet. Je kon zien dat ze zeer verlegen was . Gelukkig hadden we Liesbeth bij ons die haar een beetje op haar gemak leek te stellen, en zodoende stelden we ons allemaal netjes voor met een handje en noemden we onze namen. Nadat deze formaliteit was afgehandeld was het tijd om het huis eens van binnen te bekijken. Ze ging ons voor en liet ons haar woonkamer zien. De geur die in haar huis hing kan ik niet omschrijven, maar ik weet nog precies hoe het rook, als die geur in je eigen woonkamer hangt zit er iets goed fout.

Bij Christie moet de schaamte enorm zijn geweest. Een hand vol (rijke) Hollanders die even in heel je huis rondsnuffelen en alles komen bekijken. Vooral toen we de badkamerdeur openden moet ze zich enorm gegeneerd hebben. Het was er dan ook zo vreselijk vies, dat we de deur maar zo snel mogelijk weer hebben gesloten om de geur binnen in de badkamer te houden. Dit was een klusje voor later.

Nadat we heel de woonkamer leeggeruimd hadden, begonnen we met het schoonmaken van de vieze muren en het zwartgeblakerde plafond. Terwijl we hier druk mee bezig waren werd er wat geroezemoesd in de keuken, het gevolg was een dienblad met vijf kopjes koffie! We waren verrast, Christie had met het kleine beetje dat ze had gezorgd dat wij koffie hadden, ongelofelijk.

De smaak van de koffie viel wel wat tegen, er zaten namelijk, zoals later duidelijk werd, drie scheppen suiker, en een schep melkpoeder in. Desalniettemin, onze waardering was groot.
Ook de dagen daarna kregen we trouw elke dag onze koffie, soms zelfs meerdere keren per dag.

Niet iedereen vond de koffie even lekker, en we waren dan ook altijd opgelucht als we onze kopjes weer leeg op het aanrecht konden zetten. Ruth was wel heel dapper, die sloeg het hele kopje in één keer naar binnen, alsof het een glaasje palinka was. Zo kan het natuurlijk ook.
Het was niet alleen zoete koffie wat de klok sloeg. Op een van de werkdagen was ze op de fiets naar de supermarkt geweest om voor ons een fles Fanta te kopen. Je kon aan alles merken dat ze blij was met het werk dat wij deden. En dat gaf ons de moed om door te gaan, ook als het soms zwaar of heel vies was.

Op een van de laatste werkdagen besloot ik om op een rustig moment eens even naar haar verlichting te kijken. Ik had gemerkt dat in het woonkamertje waar we werkten wel een lampje hing, maar dat die het niet deed. Ik begon hem los te draaien en om hem te bekijken, alsof ik al jaren niets anders deed. Terwijl ik dat deed kwam Christie gelijk een nieuw lampje brengen. Ik draaide de nieuwe lamp erin, maar het weigerde enig licht uit te stralen. Ik keek naar Christie die teleurgesteld naar de lichtknop keek. Ze mompelde nog wat en liep toen naar buiten, om vervolgens een sigaretje op te steken. Ik vond dat ik dat licht gewoon moest maken, en liep naar de slaapkamer om daar het licht te bekijken. Na wat gewissel met lampjes, en een aantal minuten later, was er overal licht. Het probleem was dus vrij simpel te verhelpen.

Het mooiste moment was toen ik haar het brandende licht liep zien. De lamp was niet het enige dat straalde, ook Christie straalde. Ze was duidelijk blij en dat maakte mij ook blij. Het is prachtig om behoevende mensen te kunnen helpen, ik ben tevreden over wat we deze reis bereikt hebben!

Jasper Riemens

Nog geen reacties.

Laat een reactie achter!

Uw emailadres zal niet gepubliceerd worden.