Grensconflict en toch een mooie dag bij vrienden
Vandaag zijn we op bezoek geweest in Nagybereg, de Oekraïne. De DJR is hier vanaf 2010 drie keer geweest om in het zigeunerdorp te werken. We zijn nu zo dichtbij Nagybereg dat we de kans niet voorbij wilden gaan om oude vrienden op te zoeken.
En dus stapten er om 09:00 ’s ochtends 9 personen (waarvan 7 al eens in Nagybereg geweest waren) in het Opelbusje om naar de Hongaars / Oekraïense grens te rijden. Iemand hoort rechts-achter een vreemd geluidje. De Hongaarse grens passeerden we in snel tempo zonder enig probleem. Eenmaal bij de Oekraïense grens aangekomen, werden we opgewacht door een mooie, blonde, vriendelijk uitziende vrouwelijke grenswacht. Maar we hadden ons vergist in de vriendelijkheid. Met het accent van een fransman die engels praat, snauwde ze ons toe: ‘You don’t have the oficial document of the car. You can’t enter the Ukrain with this car. That’s your problem, not my problem’. En zo moest Klaas helaas weer terug rijden naar de Hongaarse grens, waar hij slechts 2,5 uur heeft moeten wachten voordat hij daar over heen was. De andere 8 liepen TE VOET de Oekraïense grens over…ieder een bananendoos vol kleding in zijn armen. We voelden ons net een stel vluchtelingen. Tja, een reis vol avonturen.
Maar hoe nu verder naar Nagybereg? Gelukkig hielp Monika ons, na een hopeloos telefoontje van Henk, uit de brand. Binnen 20 minuten stond Atilla met een busje voor onze neus en die bracht ons naar Nagybereg. We werden hartelijk verwelkomd door Ferenc, de pastor van de zigeuners. Meteen kwam de frisdrank, chocoladetaart en kaaskoekjes op tafel. De gastvrijheid blijft hartverwarmend!
Voordat we naar het zigeunerdorp liepen, moest er eerst nog even gekeken worden of het hek rondom het slaapverblijf nog net zo mooi in de verf stond als in 2012. Dat hek waar met zoveel bloed, zweet en tranen aan gewerkt is stond er gelukkig nog prachtig bij. Dat is toch leuk om te zien.
En toen op naar het zigeunerdorp! En wauw, wat een bijzondere ontmoeting was dat! En dat zegt de blogschrijver die nog niet eerder in Nagybereg geweest is. We werden meteen herkend en wat nog bijzonderder was… er werden opeens namen geroepen zoals ‘Chai’, ‘Render’, ‘Henri’ , Rachel, en nog vele andere namen. ‘Waar waren deze mensen?’..werd gevraagd. Hoe is het mogelijk dat ze al deze gekke Nederlandse namen nog wisten? Het kan niet anders dan dat de eerdere deelnemers van de DJR een indrukwekkende indruk hebben achter gelaten! Bemoedigend om te zien dat het er ‘gewoon’ zijn, een handje helpen en aandacht geven een beetje hoop kan geven in een vaak zo hopeloze situatie die wij niet kunnen veranderen.
We liepen door naar het multi-functioneel gebouw, waar in 2012 ook hard gewerkt is door de jongeren. Wat zag het er nog mooi uit! Met de horde prachtige zigeunerkinderen die achter ons aanliepen, werd er meteen enthousiast gespeeld. Om 13:00 uur begon de kerkdienst, waarin Ferenc voorging. Een handjevol zigeuners zaten in de kerkzaal. Nadat Henk een woordje gedaan had en wij een lied gezongen hadden, begon voor ons een waar gevecht tegen onze slaap toen Ferenc ging preken en wij werkelijk waar geen enkel idee hadden waar het over ging.
Na de kerkdienst liepen wij door naar het nog armere deel van het zigeunerdorp, waar we meteen meegenomen werden naar de speeltuin die ook door de jongeren in een eerdere reis is gebouwd. Helaas was deze niet meer intact en zou weer een opknapbeurt kunnen gebruiken. Wie wil, wie wil? Prachtig om te zien dat de kinderen aan ons kleefden en er zo gelukkig en blij uit zagen met de aandacht die we hen gaven. In de samenleving worden ze vaak met de nek aangekeken, dus hoe bijzonder is het dat er dan opeens 8 mensen je dorp inkomen en met je gaan spelen?
Daarna hebben we een paar huisjes bezocht, o.a. die van Maria. Een vrouw die werkelijk waar niks heeft. Enkel een bedompt hokje, zonder raam, zonder ventilatie. De kachel brandde, waarop ze een niet al te smakelijk uitziend drapje aan het koken was. Als je binnenstapt voel je de bedompte hitte meteen op je longen slaan. Er staat een vieze, smoezelige bank die ook als bed fungeert. Hoe is het mogelijk dat iemand zo kan leven? Later stappen we huisje in van een jonge vrouw met 2 kleine kinderen. Ook daar staat niks in huis en wat er staat is vies en smoezelig. We zien dat het dak helemaal niet is afgesloten. Hoe kan ze het ooit warm krijgen wanneer het in de winter -20 graden is? Een jongetje van 1 jaar ligt te slapen in dat vieze bed…naakt. We zien de vliegen op zijn lijf zitten, zelfs in zijn mond. Wat een mensonwaardig bestaan! Wat voor toekomst heeft hij?
Gelukkig zien we ook gezinnen die het iets beter hebben. Maar desondanks bekruipt het moedeloze en machteloze gevoel mij. Wat kan je doen om verandering te brengen? Hoe zou God hier verandering kunnen brengen? Het lijkt onmogelijk!
Langzaam naderen we het einde van het dorp en moeten we afscheid nemen van die al die kinderen. Vrolijk worden er nog wat liedjes gezongen en horen we kinderen zeggen ‘ik ben een dropje’…wie heeft ze dat 2 jaar geleden geleerd? 🙂
De vrouw van Ferenc heeft een heerlijke maaltijd bereid en zo komen we langzaam bij van alle opgedane indrukken. Iedereen blij en dankbaar voor de mogelijkheid om die kinderen weer terug te zien. Atilla is inmiddels gearriveerd en neemt ons na de maaltijd mee terug richting de grens. Maar voordat we de grens bereiken neemt hij ons mee naar zijn project, waar hij ook met zigeuners werkt. Hij en zijn vrouw vertellen vol visie over hoe zij te werk gaan. Geen gemakkelijk werk, geen werk wat snelle veranderingen teweeg brengt. Het is vooral het voorleven en onderwijzen van Gods liefde en principes. En langzaam zien ze kleine veranderingen. Eigenlijk een antwoord op de vraag die ik mij eerder stelde. Mooi!!
En dan in snel tempo naar de grens, want die sluit om 19:00 uur. En jawel, die o zo vriendelijke vrouw stond ons weer op te wachten. Of we een leuke dag hebben gehad… Jawel mevrouw, een hele mooi dag. Ze kon het niet laten en stak ze haar vinger waarschuwend in de lucht en zei ‘next time don’t forget the official document of your car’! Ja ja ja…. En zo kregen we toch nog een vriendelijke glimlach van haar toegeworpen.
Lopend gingen wij de grens weer over waar Pierre ons stond op te wachten met het busje. Een prachtige dag!
Liesbeth van Gilst
Nog geen reacties.