Kampverslag deel 2

///Kampverslag deel 2

Dag 1 van het kamp, maandag

In de loop van de ochtend arriveert het witte busje van de Hopman opnieuw. Zouden er nog meer gehandicapte jongeren komen? De schuifdeur gaat open en er stappen vier Hongaarse tienermeisjes en een lange jongen met lang haar uit.

Onze eerste reactie is afwachtend en een subtiel gevoel bekruipt ons ‘of we hier eigenlijk wel nodig zijn, met zoveel begeleiders’. De meiden staan op een K4-rijtje zo’n drie meter van de zwembadrand vandaan. De lange jongen met het lange haar zegt laconiek: ‘my name doesn’t matter, call me ‘hey’.’ In het echt heet hij Letzyonzoiehoaimoh (zoiets) en wij noemen hem Junior (afgekort van Junior Hopman vanwege zijn lange haar). Door gebrek aan da’k ut nie weet wat we gaan doen, gaan we nog maar even door met muziek maken en bellen blazen. Dan roept Cseci ons bij elkaar en ze stelt Isolda aan ons voor. Isolda vertelt wat het doel van het kamp is. De kinderen moeten leren omgaan met de natuur op een verantwoorde wijze. Om dit doel te bereiken gaan we recyclen, afval verzamelen, kruiden plukken en stenen verzamelen en schilderen. Ook moeten de gehandicapten leren om deel uit te maken van de maatschappij. Ze moeten zelfstandig leren douchen, eten, dankjewel zeggen etc. De achterliggende motivatie is dat de jongeren vroeg of laat zonder ouders komen te staan en het Laura Ház heeft geen mogelijkheid om ze fulltime en oneindig lang op te nemen. 

Nou, volgens ons kunnen we vertrekken, maar dat DUURT. Wij Hollanders hebben natuurlijk al om 7:30 ontbeten en nu om een uur of 15:00 hebben we vet veel trek. Blanka vraagt in de keuken of we alvast iets kunnen eten. De serveerster zet een een bord vol heerlijkheden op de zwembadrand. We doen ons tegoed aan la-vache-qui-rit-jes met brood, onwetend dat wespen ook gek zijn op dit Franse kaasje………………..

In haar rechterhand heeft Petra een broodje met een dikke laag smeerkaas, niet dubbel gevouwen. Haar mond opent zich wijd en in slowmotion schuift ze het broodje naar binnen. Vanaf dat moment gaat het snel: er is iets goed mis. Een zoemende rakker prikt Petra pijnlijk aan de binnenkant van haar wang. Ze schreeuwt het uit en trekt de angel los uit het wangweefsel. De wang zwelt meteen op en Petra moet zout, goor bubbel-water en pure alcohol spoelen. De tranen stromen over haar wangen. Iedereen staat er omheen, zenuwachtige slappe lachen worden afgewisseld met een bezorgde blik. Door deze steek is Petra de rest van de dag niet heel lekker, helaas. Wat een pech!

Na de wespensteek en de echte lunch gaat de uitleg voor het dagprogramma verder. Arthur is lekker aan het bellenblazen, dus hij heeft niks gehoord van de uitleg. Janneke en Rachel letten gelukkig wel op, terwijl Myrthe en Marit aan het klagen zijn over hoe stom ze het vinden om hier te zijn. Ze voelen zich totaal niet op hun plek. Réka (nummer 1 van K4) vertelt in het Engels wat we vandaag gaan doen. In haar rechterhand heeft ze een papier met de uitgeschreven programmaonderdelen en in haar linkerhand een dik Hongaars-Engels woordenboek. We staan verbaast hoe goed ze Engels kan praten, en het is duidelijk: vandaag gaan we stenen bij elkaar sprokkelen waarvan we later een werkje gaan maken. De groep wordt verdeeld in subgroepjes en het is een competitie. Wie gaat het mooiste werkje maken? We voelen de spanning (de gehandicapten helemaal niet). Elk team bestaat uit 2 gehandicapten, 2 Nederlanders, 1 Hongaars meisje en 1 of 2 vaste begeleiders. Dit zijn de teams:

 

  1. Karola, Suszika, Arthur, Rachel, Ponna, Baba en de moeder van de tengere vrouw
  2. Timika, Szóltan, Janneke, Petra, Kriszta en Junior
  3. Marit, Myrthe, Isti, Szuza, de tengere vrouw, Fruszi, Réka

De rest van de vrouwen helpen iedereen een beetje. De groepjes gaan op de groepsfoto en dan kunnen we vertrekken. Bij het poorthuisje van de tuinman, Traktor, krijgt elk groepje een emmer. Daar kunnen de stenen in. Janneke gaat nog even plassen en Rachel krijgt een complimentje over haar dipdye van de vier musketiers. Karola uit team 1 staat enthousiast te klappen en te roepen. Rachel past zich smooth aan en gaat ook klappen en roepen, wat Karola wel kan waarderen. Bam. De eerste vriendschap is gesloten, arm in arm vertrekken ze. Arthur loopt voorop en voelt plots een hand in de zijne schuiven. Is het een van de lieftallige musketiers? Nee sorry Arthur, het is die lieve Isti. Lachend zegt hij: ‘Artoer, Artoer, hahah, Artoer haha.’ Bam. Weer een vriendschap. Dat gaat snel en wat een liefde stroomt er uit deze jongeren. Janneke blijft een beetje achteraan lopen en kletst veel met de Hongaarse meiden. Het gaat over persoonlijke dingen, jongens, geloof, hobby’s en andere Koemantjes en kalfjes. 

 

Gulzig worden er stenen in de emmers gegooid, hele grote, hele kleine, handen vol. Rachel vindt een mooie hartjes-steen, en roept ‘seretetet’ tegen iedereen (wat liefde betekent). Who said dat je geen spierballen kunt kweken bij de ‘soft skills’? Arthur wel hoor, met zijn 33 kilogram wegende stenen aan zijn ene arm en Isti aan zijn andere arm. 

Myrthe begint het net leuk te vinden, totdat we het brede pad verwisselen door een ruige tocht door de hei. Hoe liefelijk een heide er ook van een afstandje uit ziet, als je er doorheen loopt is het alles behalve liefelijk. Voorop de groep loopt een soort herder die al het gras enigszins plat stampt. De stoere Marit loopt er direct achteraan. De ene mierenhoop volgt op de andere prikkende distel en sprinkhanen vliegen ons om de oren. Rachel denkt bij elk kruid kamille te hebben gevonden, Myrthe haalt haar terug in de realiteit, want er staat geen kamille en haar mooie sandalen zakken weg in gladde modder, terwijl haar benen worden uitgezogen door de lokale muggen. Wat-een-ramp. 

Na de heide volgt het bos, en daarna komen we aan bij een riviertje. Iedereen mag stenen gooien. Myrthe is er echt super goed in, haar steen stuitert wel acht keer! 

 

  • Al dat platgetrapte gras zet Arthur aan het denken. Het doel was toch om de natuur te respecteren en niet om mieren te verjagen en kleine twijgjes kapot te trappen? Whatskeburt?- 

Goed, we lopen verder en daar is uitdaging nummer#da’k-ut-nie-weet: een kuil/rivier-achtige oversteek en IEDEREEN (ook de zware Timika) moet er overheen. Junior is de brug en zijn vaste hand tilt ons stuk voor stuk veilig naar dn’overkant. Nog even en daar zijn de huisjes alweer. Isolda roept een pauze om en een voor een druppelen we naar de zwembadrand. Grappig, maar tegelijk vermoeiend, is dat de vrije tijd op het kamp in bijna geen enkel ding verschilt van het programma met de jongeren. Nog steeds zitten we met heel de groep bij elkaar en eigenlijk nooit zochten we tijd voor onszelf.

Nu is er iets wat u over Petra moet weten. Naast zorgzaam, liefhebbend en dapper is ze vooral ook erg speels. En laat nu net Junior dezelfde eigenschappen hebben. Waar Petra in het Zeeuws-Vlaams een vraag stelt, antwoord Junior in het Hongaars en begrijpen ze elkaar volkomen. Het spetteren loopt uit op een achtervolging, wat resulteert in een worstelpartij richting het zwembad. De gehandicapten joelen, Cseci lacht tot de tranen over haar wangen stromen en Zoltán knabbelt tevreden op een zonnebloempitje. De spanning glijdt voor het eerst vandaag helemaal weg. Thanks Petra en Junior! 

Na het gespetter en leuke gesprekjes bij het zwembad gaan we binnen met de verzamelde stenen aan de slag. Elk groepje krijgt een stel kwasten, tubes verf en een palletje om de stenen een vrolijke kleur te verven. Enthousiast begint iedereen de stenen te beschilderen met grappige kleuren en figuurtjes. Met elkaar proberen we een mooie verzameling aan kleurrijke stenen te maken om die tot één kunstwerk te presenteren aan de jury die bestaat uit Cseci, Isolda en Blanka. Het groepje van Rachel en Arthur proberen met het scala aan verschillend gevormde stenen een familie te maken. Papa en mama steen met een babysteen en een lief katje stellen zich tevreden op voor een vrolijk beschilderde achtergrond. Marit maakt een abstracte steen, Myrthe geeft haar stenen een leuk hollands tintje door drie stenen aflopend in grootte in Rood-Wit-Blauw te verven. Stiekem vinden wij als begeleiders het verven en knutselen tien keer leuker dan onze gehandicapte vrienden die wild met een kwast zwaaien. De verf zit overal, behalve op de stenen. Ach, als Suzika al opleeft door een felle gele kleur op haar vingers en de tengere vrouw enthousiast met een paarse kwast haar moeder versiert lijkt het een geslaagde activiteit te worden. 

 

 

Nog geen reacties.

Laat een reactie achter!

Uw emailadres zal niet gepubliceerd worden.