‘ Say goodbye to the world you thought you lived in.’
Mika – Any other world
Onder de boom op het ziekenhuisterrein hebben we twee bankjes tegenover elkaar gezet. Het zit erop. Ook Janneke, Arthur, Nathan en Rachel zitten erop. We hebben een week lang in het gehandicaptenkamp vertoefd. Bij deze een uitgebreid verslag.
De eerste ontmoeting
Maandagmorgen om elf uur komen Baba en Cseci ons voor de eerste keer ophalen om te vertrekken naar het kamp. Na drie kwartier hobbelen over onverharde wegen in het busje, valt ons oog op een geciviliseerd vierkant in de middle of nowhere. Het verblijf voor de gehandicapte jongeren van het Laura Haz voor de komende week. Liefelijk ligt het juweeltje in een ruw en overweldigend berglandschap. Het is omringd met een hek die je op een range in Amerika ook wel eens ziet. Het grasveld is gemaaid, waterpas en bijna onkruidvrij. Aan de rechterkant staan 3 grote Ardennenhuizen met daar achter een grote kantine en het huisje van Istvan Baci (de geleefde tuinman). Aan beide kanten van het terrein vertoeven twee honden in de luwte. Ze zitten aan de riem, dat gelukkig wel. En ze zitten er ook niet voor niks, maar daar later meer over.
Onze witte bus-met-dakkoffer komt zigzaggend de berg af en het hek wordt voor ons geopend. Een zootje met gehandicapte jongeren en een paar begeleiders omringen de bus terwijl we uitstappen. Naast Cseci en Baba is verder iedereen nog onbekend voor ons. Een beetje ontzet en ongemakkelijk nemen we het in ontvangst. Een ding is zeker: we zijn welkom! De andere gehandicapte jongeren begroeten ons ook vrolijk. Wanhopig zoeken we na de ontmoeting een rustige plek aan de rand van het zwembad. Dit is echt niks. Niemand van de groep heeft echt ervaring met gehandicapten, behalve Petra. We zijn uit onze comfort zone gerukt en dat is spannend, onwennig en het maakt ons onzeker. Isti komt naast ons zitten en klapt in zijn handen terwijl hij zijn mond een beetje open doet. Het geluid wat hierbij vrij komt is interessant, de mondholte dient als klankkast. Rachel zoekt haar toevlucht in iets wat ze wel kent: haar gitaar Sjors zijn gitaar. Gelijk merken we dat muziek een taal is die iedereen spreekt en die verbroedert. Suzica en Timica scharen zich bij ons op de zwembadrand. Myrthe pakt de bellenblaas (3 voor 72 cent bij Marit in de Action) en de ultieme vreugde om een bel wordt beleefd. Eén van hen raakt haast in extase bij het zien van een klein wondertje als een hoog vliegende zeepbel. Isti is zo muzikaal dat hij met elk liedje meteen mee neuriet. Dit is bijzonder om mee te maken, de bijna blinde jongen heeft een enorm muzikaal talent. Het voelt als heel langzaam contact maken met de jongeren en de begeleiders. Blanca komt ook naast de gitaar zitten en vraagt een aantal nummers aan (Rachel kent er geen een haha).
Tijd voor een voorstelronde.
Cseci – Zij is een van de leidsters van het Laura Haz, die haar twee dochters mee heeft genomen deze week. Het is een jonge vrouw die een hoop heeft meegemaakt. Ze heeft twee hele mooie dochters, met prachtige ogen en zonder schroom om met ons om te gaan. Cseci kan een beetje Engels spreken en vertelt veel verhalen over haarzelf en de gehandicapte jongeren. Ze bestaat uit liefde, letterlijk en figuurlijk. Een mooi citaat van haar is:
“For me, money is nothing. What really matters is giving care and love for these children. That’s enough for me to live for. There is no more valuable thing than to see their smiling faces.”
Ze heeft haar omgang met de gehandicapte kinderen geleerd van Laura (oprichtster van het Laura Haz). Laura is op jonge leeftijd overleden aan kanker. Cseci kon het niet begrijpen want Laura was het beste wat deze kinderen ooit was overkomen. Van Laura leerde ze dat de enige werkende therapie voor deze kinderen de ‘lovetherapy’ is.
Wij hebben Cseci ervaren als een zorgzame, mooie, sterke vrouw. Elke keer als je haar tegen het lijf liep kreeg je een knipoog, knuffel of een kus. Ze is een echte moeder met een enorm hart.
Blanca- is een jonge vrouw van 25 jaar die ook twee dochters heeft en samen met haar man in Baraolt woont. Blanca werkt het hele jaar door met de jongeren in het Laura Haz. Blanca voelt als een vriendin waarmee je goed kan praten en fijn kunt samenwerken. We merken dat zij het heel fijn vindt om met ons vrienden te zijn en haar te laten voelen dat ze er niet alleen voor staat. Ze genoot ervan als ze ons lekker met de jongeren zag spelen. Blanca is zo met liefde bewogen om de jongeren, dat het haar dag en nacht bezig houdt, want de toekomst van het Laura Haz en de situatie van elke jongere is onzeker. We merken dat Blanca soms even kan ontspannen als wij bijvoorbeeld in het zwembad een spetterspel speelden en vergaten hoe oud we ook al weer zijn. Ondanks dat ze vaak moe en bezorgd is, zien we haar soms zo opleven en haar weer even die jonge mooie vrouw zijn die ze is. Rachel praatte met haar over Suzica. Haar ouders zijn erg oud en er is niemand die haar een plek kan geven en dat terwijl ze absoluut niet voor zichzelf kan zorgen. Ze zei hierover:
“It bothers me every day and night. Where could she go? I don’t know, I just don’t know.”
Baba en de Hopman – Het leukste stel dat we hier zijn tegengekomen! Baba’s karakter is te lezen in haar gezicht. Haar grote blauwe ogen spreken van haar ingetogen, maar sterke liefde voor het werk dat ze doet met de jongeren en met ons. Baba werkt ook in het Laura Haz samen met Cseci en Blanca. Willy (alias de Hopman) is haar man. Een forse, stoere man die oogt als een hopman, iemand die een groep jonge woudlopers leidt. De Hopman draagt ten alle tijden een grappige kenmerkende hoed en is gezegend met een mooie puntige baard. De Hopman is een stille, maar zorgzame man die altijd in is voor een praatje of een goede grap. Zo groot als zijn baard is, minstens zo groot is ook zijn hart. Dit stel vertolkt pure liefde. Allebei in een ander jasje. De Hopman is een ruige, grote man die zich één voelt met de natuur en zijn liefde geeft in de rust en kracht die hij uitstraalt en zo ons vertrouwen vanaf het eerste moment won. Baba’s grote ogen, milde stem en haar zachte gezicht maken dat haar aanwezigheid ons met tederheid instopt. Baba en de Hopman hebben elkaar ontmoet in de bus toen ze als student elke dag op en neer reisden naar de stad Brasjov. De schatten hadden al vanaf moment één een oogje op elkaar, wat echter pas na jaren ontpopte in een gesprekje en uitbloeide in een romance die je normaal alleen in fillums ziet.
Isolda, de tweeling en de fisherman’s friend – Opnieuw een gezin en opnieuw veel liefde. Isolda is het brein, de psychologe. Ze draagt een fijn brilletje, en overal waar zij gaat volgen twee guitige peuters met donkerbruine oogjes. Haar man dobbert wat rond aan de waterkant in de hoop iets aan de haak te slaan (geen vrouw, want hij heeft zijn handen al vol aan de drie). Hij spreekt geen woord Engels, maar maakt vooral indruk door de grote vissen die hij vangt in het meertje achter de ‘ranche’.
Isolda komt heel professioneel over, maar tegelijkertijd is ze voor de groep als een goede moeder die op haar tijd liefde geeft, maar ook met diezelfde liefde standjes uitdeelt. Isolda geeft regelmatig complimentjes richting ons en daarin blinkt ze echt uit! Dit motiveert ons heel erg. Tijdens deze week heeft zij ‘de pionnen’ uitgezet voor de activiteiten van het dagprogramma.
Lecsi, junior hopman – “My hair is a part of my personality”. Lecsi trekt deze week heel veel met ons op. Hij is onze tolk, want hij heeft gestudeerd in Cluj Napoca. Hij houdt van beca’s opjutten, Petra opjutten, hout sprokkelen en hij heeft een ongekende hoeveelheid energie. Een hopman in opleiding. We zullen Lecsi in de verhalen leren kennen.
Nog geen reacties.