Ziekenhuis
Vanmorgen werd de jongenskamer gewekt door meerdere mobiele telefoons die om 6:30, 7:00 en 7:15 af gingen. Zelfs toen was het voor iedereen moeilijk om er uit te gaan. Zoals gewoonlijk bleef Arthur het langst liggen.
We hebben ontbeten rond 7:30, met nog heel erg veel suffe hoofden achter de eettafel was het lekker rustig. Helaas kon André niet aanwezig zijn bij het ontbijt, omdat hij zich niet lekker voelde. Om 8:00 uur begon het echte werk weer. Niels en Sjors maakten het sloopwerk van gisteren af door de tegels eraf te bikken met de drilboor, ook hebben ze het hoogste deel van de vloer eraf gebikt zodat deze al redelijk egaal lag.
Jasper en Marit begonnen met de systeemplafondplaten er uit te halen, en samen met meneer Koning schilderen. Martin, Adriaan en Kasper zijn begonnen met de gipsplaat wanden te zetten, om in een patiëntenkamer een apart hok te maken voor een douche, wc en wasbak.
Al snel had Martin het druk met overleggen voor de indeling van de totaal gesloopte badkamer. Hieraan zie je dat je toch weer echt in Roemenië bent, want eerst kwam de directrice, vervolgens de man van de directrice. Daarna de onderhoudsmonteurs van het ziekenhuis. Vervolgens nog een chirurg uit het ziekenhuis samen met nog een arts. Ze stonden uiteindelijk totaal met 6 man zo’n 1,5 uur te overleggen wat de indeling moet zijn. En die patiënten maar wachten, want dat maakt toch ook helemaal niets uit….
Kinderkamp
Dinsdag, schnitzel met aardappel en beeeeeeeeekaaaaaaaaaadag. Althans, wel voor de kampgangers. Vanmorgen om een uur of 8:17 vertrok het busje met Adriaan, Myrthe, Janneke, Rachel, Petra, Arthur en Daan naar het kamp in de middle of nowhere. Na 10 minuutjes ultiem genieten op de verharde wegen, begon de zoveelste drie kwartier hobbelweg. Maar het uitzicht was pr8ig, gelukkig. Met de MIKA CD – nummer 6 zat de stemming er goed in. We stopten voor het hek van het kamp (een prachtige oase van rust tussen allemaal hoge bergen in) en wilden naar binnen. Helaas zat er een hangslot op het hek en waren we op klimmen aangewezen. De meeste gehandicapten sliepen nog, behalve Suzie, een lieve teruggetrokken vrouw met een hele lange vlecht en ver vooruitstekende voortanden. Zij vond het erg leuk om met een Nivea-opblaasbal over te gooien en schoppen. De dochtertjes van Czeci vonden het ook leuk om mee te doen en later kwam István meespelen. Hij heeft heel weinig zicht, dus hij doet alles op gevoel en geluid.
Een kort intermezzo over István: hij is echt een heel leuk jongetje van een jaar of 12 met een gigantisch muzikaal gehoor. Hij weet elk geluid klakkeloos na te bootsten. Wanneer wij een Nederlands lied zingen, doet hij direct mee, echt heel getalenteerd! Hij heeft een leuke lach en als hij met je communiceert dan kijkt hij je ook niet aan. Dat komt doordat hij bijna blind is. Hij is heel bescheiden en een hele lieve jongen die vaak even knuffelt of een bloem als cadeau geeft aan een van ons.
Tijdens de lunch kwamen we er achter dat hij (!!!!) 23 jaar oud is. Dit was een grote schok voor ons want hij ziet er uit en gedraagt zich als een 12-jarige.
Het doel van het kamp is om de kinderen kennis te laten maken met de natuur en hen te leren omgaan met de natuur op een verantwoorde manier. Daarom gingen we er vanmiddag met een aantal vuilniszakken op uit om rotzooi te verzamelen. Terug in het kamp zouden we het dan gaan recyclen. De tocht begon en duurde maar liefst 4,5 uur. Dat was pittig, want we gingen geen Nederlands ‚blokje om’, maar een Hongaars ‚bergje om’. Modder, rotsen, klimpartijen, wankele bruggetjes, door de rivier waden, steile trappen, grotten, paard en wagen,wilde honden, slangen en beren waren de orde van de dag. En zie dat maar eens te managen met een tiental gehandicapte mensen. 1 persoon had een houten been die niet kon buigen, een ander was heel dik en wilde telkens in alles bijten. Weer een ander was bijna blind en kon niet zien waar hij zijn voeten moest zetten. Zo hadden ze allemaal wel wat. Het was ook erg bijzonder om te zien dat ze het 4,5 uur volhielden en het ook nog eens heel erg naar hun zin hadden. Met een beetje hulp kunnen ze echt veel meer dan wij zouden denken. Eenmaal terug in het kamp was het tijd voor een middagdutje voor onze gehandicapte vrienden. Wij kregen eventjes vrij om iets voor onszelf te doen.
De zon scheen, de lucht was blauw en het zwembad lonkte. Een voor een nestelden we ons aan de rand van het blauwe geluksmomentje. Czeci, Blanca en de kinderen kwamen gezellig bij ons zitten. De Roemeense meiden uit Baraolt (die ook aan het helpen zijn in het kamp) kwamen ook dichterbij. Petra was nogal in een melige bui en besloot om Hopman junior in het water te gooien. Na een hele vermakelijke strijd vielen ze tegelijk in het water. Alle (wakker geworden) gehandicapten konden er verschrikkelijk om lachen. Het werkte aanstekelijk en de een na de ander werd in het water gegooit, waaronder Arthur, Daan en Blanca. Blanca had een heel vermoeiende nacht gehad omdat de gehandicapten slecht hadden geslapen en voor haar was het zwembadavontuur een heerlijke verademing na alle spanning. Ze genoot en riep ons toe: ‚This is a very happy day!’
En daar sluiten we ons volledig bij aan.
Nou vrienden, er zou is nog veel te vertellen maar onze vingers worden moe en de avondsluiting gaat beginnen. Dat is erg fijn.
Heeeeel veel lieve groeten en kusjes aan allen die ons lief zijn.
Szia! Liefs van de groep, maar met name van AJ.
Nog geen reacties.