En jawel we zijn begonnen…
Maar eerst een fout herstellen, wegens technische problemen is de update van zaterdag niet doorgekomen. Helaas is deze ook niet meer terug te vinden. Toch willen we jullie de ervaringen van de reis niet onthouden. Daarom vandaag nog eeen kort stukje over de reis.
Donderdagavond vertrokken we om 9 uur stipt vanuit Goes. Ouders uitgezwaaid en een laatste bakje koffie van Jannie. We waren gelijk lekker op weg met een shift van 3 uur tot in Duitsland. Een lange reis zorgt altijd voor goede gesprekken en zo ook deze. Omdat de groep elkaar nog niet heel goed kende werd er lekker over en weer gepraat en leerden we elkaar goed kennen. Ben je een propper of een vouwer, houd je van natuur of hotel, koffie met iets er in of zonder…. Waren voorbeelden van de doorsnee vragen. De reis ging ontzettend voorspoedig: geen files, geen regen en geen gekke grensovergangen die de reis op enige manier kunnen hinderen. De nacht ging voorbij en de dageraad viel in rond een uur of vijf, maar sorry zon: de bus lag lang en reeds op één oor. Of niet? Het was Arthur die korte verhalen voorlas uit een boekje en zo de middenbank in slaap wiegde. Vanaf een uur of 9 voelden we de hitte in Hongarije op ons neerdalen.
Felle zon en plakkende parkeerplaatsen. Rijden door Hongarije is niet geheel spectaculair: lange en rechte wegen met een landschap vlakker dan Nederland. Wat Myrthe het meest is bijgebleven van Hongarije zijn de leuke wattenwolkjes die zich vormden boven de vochtig warme aarde. Naast watjes en schaapjes werd er gefantaseerd over olifanten en badeenden, wat naar alle waarschijnlijkheid voortkwam uit een zonnesteek die de bus onderweg opliep. Bij Magdalena, op de grens van Hongarije en Roemenië, genoten we een mooi verblijf bij een echtpaar wat ons van alles voorzag om even op te laden voor een nieuwe dag rijden in het Oostblok. De volgende dag in Roemenië is kort samengevat: inhalen, gassen en ook goed om je heen kijken. Jasper verwonderde zich over een auto die plots stilstond op de snelweg en de inzittenden die midden op de weg stonden en graaiden naar resten van de inhoud van de kofferbak. In Roemenië ga je een stap terug in de tijd. Je komt regelmatig paardenkarren tegen in dorpen én hoofdwegen wat voor een interessant en vernieuwend straatbeeld zorgt. Om half vijf (Roemeense tijd) zijn we veilig aangekomen bij het ziekenhuis in Baraolt. We werden hartelijk ontvangen door Maria en de dames voor een lekker sterke kop koffie.
Nu weer terug naar vandaag. De aftrap is gebeurd. Zowel in het ziekenhuis als in het kamp. Als eerste een stukje over het kamp.
Vandaag zijn Myrthe, Rachel, Janneke, Marit, Petra en Arthur naar de eerste dag van het kamp voor gehandicapten gegaan. Het kamp was gelegen in Varghás, zo’n uur rijden van Baraolt vandaan. De weg ging over heuvels en door dalen en zette zich voort over een onverhard bospad vol gaten en avontuur. Het kamp ligt midden in de natuur als een soort paardenranch die je in het Wilde Westen ook tegenkomt. Een groot kampterrein tussen een overweldigend maar rustgevend landschap. Nadat Baba en Csezi (de twee begeleiders van het Laura Ház) de jongeren opgehaald hadden van hun huis en naar het terrein hadden gebracht hebben we meegedraaid met een mooi programma voor de gehandicapte jongeren. We kregen per twee de verantwoordelijkheid over twee jongeren om met hen het dagprogramma door te lopen. Het was ontzettend mooi hoe we de muziek gebruikten om met elkaar kennis te maken en vertrouwen te winnen bij de jongeren. Door samen te zingen, te luisteren en met bellenblaas te spelen zat de sfeer er lekker in! De dag bestond uit: geregeld een maaltijd nuttigen en ’s-Middags de natuur intrekken om de jongeren kennis te laten maken met hun verantwoordelijkheid in de natuur en natuurlijk iedereen te laten verwonderen over zo’n mooie schepping. We raapten onderweg stenen op die we later hebben gebruikt om te schilderen en leuke figuren van te maken. Rachel en Arthur hebben zo, samen met een andere Hongaarse tiener, een grappige familie van geschilderde stenen in elkaar gezet. Wat waardevol om te doen! Wel was het mentaal vrij intensief omdat deze jongeren immers elk moment van de dag de volle aandacht nodig hebben. Het maakte ons blij, en zeker ook de jeugd in het kamp! Een geslaagde eerste kennismakingsdag en de volgende dagen zullen we ons zeker blijven inzetten met deze jeugd.
En tenslotte nog een stukje over het werk in het ziekenhuis.
Vanmorgen klokslag 8 uur werd de deur geopend en werden de klussers losgelaten. Het begon vrij onschuldig met wastafels demonteren hier en een paar tegeltjes afbikken daar, maar algauw werd het grof geschut ingezet. De echte sloop kon beginnen. Met de veiligheidsbrillen, sloophamers, stofkapjes en pleisters in de aanslag, betraden we het slagveld. Tenminste zo zag het er aan het eind van de dag wel uit. Vier muren zijn naar beneden gekomen, welke uiteindelijk netjes, in stukken, met kruiwagens, naar een á la minute nieuw gecreeërde vuilnisbelt werden gebracht.
Het slopen was ook nog een vak apart. Waar we eerst dachten dat de sloophamers wel zwaar genoeg waren, kwam er ineens nog zwaarder geschut aan, genaamd Kasper. Waar wij minstens 15 slagen met de sloophamer nodig hadden, had Kasper aan een goed gerichte trap, genoeg om de restanten van de muur naar beneden te laten komen. Alle muren lagen aand het eind van de dag met de grond gelijk. Intussen werd er niet alleen gesloopt maar ook gebouwd. André en Martin hebben de eerste metalstuds gezet voor de wanden van de nieuwe badkamer. Hierdoor begint het geheel zelfs al vorm te krijgen. Onderbroken door enkele koffiepauzes, verzorgd door onze twee fantastische gastdames, hebben we lekker kunnen doorwerken. Aan het eind van de dag hadden we vier gehavende mensen, zes stoffige mensen, twee metalen raamwerken voor de wanden en ingefreesde stukken voor de leidingen (die door de plaatselijke loodgieter worden aangelegd). Al met al een geslaagde dag. Waarop veel gedaan is op allebei de locaties.
Tenslotte toch nog even een kleine anekdote. Vannacht is op miraculeuze wijze de douche van de dames, tijdens het douchen veranderd in een kokend hete, alle kanten op sproeiende, en niet te stuiten “allesreiniger”. Als gevolg hiervan kwam Marith heel hard naar buiten gerend, waar ze het uitschreeuwde dat de douche tot leven was gekomen. Nadat de hoofdkraan was dichtgedraaid kon de schade worden opgenomen. Het is gelukkig bij waterschade gebleven, beter gezegd een overstroming. Gelukkig maar dat er geen (zwaar) gewonden gevallen zijn. Nu moeten wij helaas meedelen dat in de loop van de morgen ook de beide douchekoppen van de heren de geest hebben gegeven. Met als gevolg dat ook zij nu een douche hebben die elke richting op spuit behalve de juiste. Inmiddels is die van de dames weer gemaakt door de plaatselijke loodgieter. En de heren….. ja die fiksen het natuurlijk zelf gewoon. Want wie wat bewaard die heeft wat. Aangezien we vanmorgen de douche hebben gedemonteerd, hebben we spontaan een nieuwe douche. Zodoende kunnen ook wij weer heerlijk douchen. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe ervaringen…
Nog geen reacties.