De laatste werkweek is aangebroken. Op de bouwplaats schiet het werk goed op. Het hek krijgt vorm. De bouwvakkers werken hard aan het gebouwtje. De buitenmuren en de binnenmuren krijgen al hoogte. Je kunt als het ware door de verschillende ruimten heenlopen.
De mensen in het burgerdorp weten precies wat er gaande is op de heuvel. Ze weten ons te vertellen dat er een ’templom’, een kerk wordt gebouwd voor de zigeuners. Drie jongens uit het dorp, waar we een praatje mee maken weten het zeker: Binnen het jaar zal het gebouwtje door de zigeuners zijn leeggestolen en gesloopt. Alle moeite zal voor niets zijn. Als wij, Hollanders, die zigeuners zo leuk vinden, dan moeten we hen maar op een vrachtwagen laden en meenemen naar Nederland.
We gaan het gesprek aan met deze jongens. Ze gaan op zondag naar de gereformeerde kerk in het dorp. We vertellen dat wij ook op zondag naar de kerk gaan. Wij zijn hier gekomen om de 9
zigeuners te laten zien dat Jezus liefde ook voor hen is. Hij maakt geen verschil. We komen niet naar Nagybereg omdat we zigeuners ‘zo leuk vinden’ maar om hen te helpen. Zo hebben we vorig jaar een speeltuin aangelegd in het zigeunerkamp. Dat weten de jongens wel. Vorig jaar hadden de dorpelingen ook gezegd dat de speeltuin, direct ná ons vertrek, door de zigeuners verkocht zou worden als oud ijzer. Is dat gebeurd? Nee, sterker nog, de speeltuin staat er nog helemaal en er wordt iedere dag gespeeld. De drie jongens geven toe dat er in het dorp misschien toch wel wat vooroordelen zijn. De jongens vertellen dat er in het afgelopen jaar dingen aan het veranderen zijn, de zigeuners zijn ‘rustiger’ geworden. Komt dat door de speeltuin? Komt dat door de kerkdiensten? Zo gaat het gesprek nog even door. De drie burgerjongens krijgen van Monika een preek mee die hen nog wel even zal bezighouden. Zowel de zigeuners als de dorpelingen hebben wederzijdse vooroordelen. Onze aanwezigheid werkt door dit soort gesprekken naar beide kanten positief uit.
Nog geen reacties.